Merhaba canımız annelerimiz!
Bildiğiniz gibi HappyKids forumumuzda bir etkileşim başlattık. Size sorduğumuz sorumuz doğrultusunda verdiğiniz cevaplardan birkaçını bir araya getirerek bir blog yazısı oluşturduk. Biz hazırlarken çok keyif aldık. Umarız okurken sizin için de öyle olur! 💜
Biz Sorduk:
Bebeğinizi kucağınıza aldığınız ilk günü hatırlıyor musunuz? Bu muhteşem ana ait duygularınız, düşünceleriniz ve korkularınız nelerdi? O ana geri döndüğünüzde neler hissediyorsunuz?
Annelerimizin Cevapları 😍
Esra_Deva Annemiz dedi ki;
Kucağıma aldığım değil de haberini aldığım an.. 16 Kasım 2020.. Babacığımı kaybettiğim günün senesi devriyesi.. Babam gideli tam 4 yıl olmuştu. Onunla birlikte çok şey gömmüştüm toprağa. Çocuk defterini de eşimle kapatmıştık artık. Yorgunduk.. Hem de çok..
Yaşadığım sinir, strese bağladım adet gecikmemi. Hatta eşime takıldım 40 yaşında menopozlu olacağım başına diye. Testi de kadın doğumcuma ‘test yaptım gebelik yok’ demek için aldım, yaptım ve banyoda öylece bırakıp bulaşık makinesini boşaltmaya gittim. Can sıkıntısı işten gelince ev işine vurmuştum kendimi. Neyden sonra teste dönüp baktığımda yaşadığım, hissettiğim şeyler gerçekten anlatabileceğim türden değil. Eşim eve geldiğinde birisine bir şey oldu birisi öldü sandı ağlamaktan katılmıştım.
Hayatımda ilk kez mutluluktan ağlamak nedir yaşadım.. Hissettim.. Kızım haberi ile Deva oldu bana, bedenime, ruhuma.
Bende adı da Deva olsun dedim 🌸💜🙏
35izmir Annemiz dedi ki;
Ben kızımı ilk kucağıma aldığım zaman değil, her an çok mutlu oluyorum. Onu izlemek çok güzel, gülüşü melek gibi…. Ben hayatımda hiç bu kadar güzel bir şey görmedim. Aklıma gelince içimi sevinç kaplıyor. Anneliği kızımla tattım iyi ki var Allah bu duyguları tatmak isteyen herkese nasip etsin inşallah.
En son olarak da diyebilirim ki Allah kimseyi annesiz hiç bir anneyi de evlatsız bırakmasın 💕💕
Balkizlarim Annemiz dedi ki;
Hatırlamaz olur muyum ? 🥰 8 sene öncesi azize’m
Bir inggaaaa sesi aman Allahım sesine nefesine Kurban diye bağırdım o kokusu yanağı yanağıma değdiği an ben zaten bittim tarifsiz oturup izlerdim gözlerimi alamazdim . ilk göz ağrım 🖤
diğer 2 evladım da da tarif edilemez bir mutluluk , sevinçten ağlama yetibilecek miyim hissi kaplıyordu. Allah’ımin gönderdiği en kutsal nimetler 🤲😍 Kızlarım olmadan hayatım yokmuş gibi İyikilerim 😘
Eğer bu duyguyu tatmasaydim.
Merhametin , sevginin , sabrın sonsuzluğunu göremeyecektim ..
Hayallerimi yaşatanlarım 🧡
Neslicanben Annemiz dedi ki;
biraz uzun bir yazı olacak ama hislerimi sonsuzluğa uğurlayarak yazmak istiyorum…
24 haftalıkken ağır bir covit geçirdim ve 3 cm açılma ile doktorum gözlem altına alarak kesinlikle ayağa kalkmamı söyledi. Annemin yanına gittiğimde sadece lavaboya kalkıyordum. 28. Haftaya girdiğimde ise lekelenmem oldu hemen acil hastaneye gittik. Doktorlar muayene ettiğinde o korku dolu sözleri duymak çok zordu benim için. “Seni acil ameliyata alacağız açılman 4 cm olmuş” dediklerinde gözlerim yaşla dolu tek söyleyebildiğim “yaşayacak mı?” sorusu oldu. Doktorlar önceliği benim sağlığıma verirlerken ben bedenimde büyütmeye çalıştığım bebeğimi düşünüyordum. Sabaha kadar iğnelerle beklettiker,ağzımdan dua gözlerimden yaş,içimden korku eksik olmuyordu…
Sabah olduğunda tekrar muayenede bebeğin de benim de riske girdiğimizi söyleyerek acil sezeryana alındım. İşte o an hayatımın en güzel ama en kötü zamanıydı. Önlüğü giydirdiler masaya yatırdılar başladılar kesmeye. Ağlamaktan bitap düşmüş halde “ben doğurmak istemiyorum biraz daha beklesin” dediğimde doktorum eğildi ve bebeği çıkardık yoğun bakıma gönderdik dedi. İşte o zaman içimdeki korku bir alev topuna döndü ameliyathanede bağırıyorum “bebeğim öldü siz bana söylemiyorsunuz,bana yüzünü neden göstermediniz,sesini neden duymadım eğer yaşıyorsa diye…
Ben hiç bebeğimin yüzünü görmedim,kokusunu içime çekemedim,mutlu olamadım,heyecanını yaşayamadım…
Ameliyattan çıkınca beni bir odaya aldılar yanımda 3 tane yeni doğum yapmış bayan var,hepsi bebeğini seviyor,emziriyor ben ise başımı pencereye çevirmiş onları görmek bile istemiyorum. Doktor geldiğinde beni buradan çıkarın alın beni diye yalvarıyorum. 8 saat geçip ayağa kalktığımda ilk işim yoğun bakıma gitmek oldu. Eşim götürdü,girdim yoğun bakıma bir cam fanus içinde minicik bir bedeni koymuşlar. Daha elleri oyuncak bebek eli kadar bile değil,ayakları turnağım kadar bile değil,mosmor bir ten…
Hemşireye “gözlerini açıyor mu “ diye sorduğumda yok henüz kapalı dedi. Eşimle ona bakarken 10 dk sonra gözlerini açtı ve sanki “ben buradayım üzülmeyin” der gibi bize bakıp tekrar kapattı o minik gözlerini.. işte o zaman dedim o burada,savaşıyor sende onun için üzülmeyip savaşacaksın.
Süslü doğum kıyafetlerim olmadı,binbir hevesle hazırladığım hediyeliklerim yoktu,ilk doğduğunda giydireceğim kıyafeti bile seçememiştim,mutlu bir anne olamamıştım..
Hastaneden taburcu olduğumda evime dönemedim, eli boş dönmek öyle zor ki!! Anneme gittim, orada kaldım. Tüm iyi niyetli teselliler bile yersiz kalıyor bu durumda. Annem,kızım,eşim ,ablam hepsi pervane olmuşken o an sen yaşayan bir ölü gibisin. Sezeryan olmuşum ama umurumda bile değil ağrılar. Hergün görüş günü gelsin de hastaneye gideyim diye saatleri sayar olmuştum. Tam 60 gün o yoğun bakım kapısını aşındırdım. 60 gün evde olmayan bebeğimi yaşatabilmek için doktorlar hastanede ben ise evde çabalayarak süt sağarak dualar ederek geçirdik. 45 gün iyi bir haber duyayım diye hergün doktorları aradım. Vee 60 günün sonunda hastaneden telefon geldi “annesi hadi gel taburcu edeceğiz”.. işte o zaman bizim doğduğumuz gün,kızımı ilk defa kucağıma aldığım,kokusunu içime çektiğim gün..
İşte o gün ben 2.kez anne oldum ve tüm zorlukları yenen kocaman güçlü bir aile olduk..
Şimdi bu minik prematüre 11 aylık oldu bile.
Evet 40 yaşına bile gelse ben bu duyguları her hatırlayışımda aynı acıları hissedeceğim ama her baktığımda da şükür sebebim olacak.
Prematüre annesi olmak her duyguyu yaşamakmış…
💜💜💜💜
Cottonbaby Annemiz dedi ki;
Ben bebeğimi 20 yıl bekledim karnımdan değil ama kalbimden doğurdum onu ilk gördüğüm anı ölsem unutmam sanki yıllar hiç yaşanmamış o acılar çekilmemişti .2 aylıktı kucağıma verdiklerinde gözlerimin içine öyle anlamlı baktı ki o an onun annesi olmak için bekletildiğimi anladım Rabbim hiç ayırmasın yavrumuzdan bizleri.
MelisaGoktugMommy Annemiz dedi ki;
Anne olmak dunyanin en guzel hissi ve tarifi hic bir dilde olmayan insanin ici icine sigmadigi kocaman bir sevgi ❤️
Hep en guzeli olsun hep daha iyi olsun diye cabalamak.. ilk kucaga aldigimda onun minicik bedeni butun vucudumu isitmaya yetti nefesini her dinledigimde binlerce kez sukur ettim gozleri gozlerime baktiginda ve kocaman gulumsediginde hep iyi ki dedim iyi ki Anne olmusum cenneti ayaklarimin altinda degilde kucagimda hissettim ❤️
bellazarea Annemiz dedi ki;
17 Şubat 2020
Haftalar öncesinden arkadaşlarıma, sizce hangi tarihte gelir diye sormuştum. Herkes bir tarih verdi, rahmetli babam 17 Şubat demişti. Öyle de oldu… Annem babam yanımda yok diye burnumun direği sızlaya sızlaya doğuma girdim. Allah yardımcın olsun kızım diyen canım babamın sesi hala kulağımda. Kardeşimi de kapıda görmem çok iyi geldi. Annem de çok güç vermişti bana. 4 saatte doğum yaptım. Her sancımda kızım bana gelmek istiyor diyerek topladım gücümü, kırgınlık, burukluk, aynı zamanda mutluluk vardı. Bebeğimi kollarıma verdiklerinde mucizevi vir şekilde gelen o mutluluk, acının kaybolması. Sıcacık, ıslak, minicik kızımın kokusu hala burnumda ❤️Ben artık iki kişiydim. Önceden kendime dua etmezdim. Şuan çocuğumu büyütebilmem için kendimin de duacısıyım. ❤️
